Nieuwe dispatching voor politiezone VLAS

Het nieuwe gebouw kan gerust een pareltje worden genoemd: veel glaspartijen en bloot beton, een opvallende ondiepe vijver in het atrium en vooral ook veel blauw – noblesse oblige. ‘We kunnen niet ontevreden zijn’, zeggen Stefanie en Tom. ‘Vooral ook omdat we nu eindelijk met al onze diensten samen zitten.’

Dat was vroeger niet het geval?
Tom: ‘Vroeger zaten we in Kortrijk op drie verschillende locaties, de wijkkantoren in de deelgemeenten niet meegerekend. De interventieteams, de dispatching en de aangiften zaten in het centrum van Kortrijk. De recherche, de verkeerspolitie, de sociale politie en de stafdiensten zaten in de Baliestraat en in de Beverlaai bevond zich een deel van de wijkwerking en de logistiek. Nu zijn al onze diensten gecentraliseerd in de Minister De Taeyelaan in Kortrijk – de wijkposten in de deelgemeenten en de lokale politieposten in Kuurne en Lendelede blijven uiteraard ook bestaan.’

‘Dat we nu in één gebouw samenzitten, is een heel groot voordeel. We hebben ons verbeterd op alle gebied. Logistiek uiteraard, maar ook doordat je beter kunt samenwerken en communiceren als je fysiek bij elkaar zit. En het gebouw is aangepast aan de huidige comfortnormen en de grootte van het korps – zo’n 300 politiemensen. De vroegere locaties barstten echt wel uit hun voegen.’

Hoe zouden jullie de werking van de politiezone VLAS omschrijven?
Stefanie: ‘Die is heel verscheiden. Kortrijk is een vrij dichtbevolkte centrumstad, dus we hebben goed ons werk. En we zitten niet zo ver van de Franse grens, dus ook de grenscriminaliteit is een fenomeen waarmee we worden geconfronteerd.’

Met de intrek in het nieuwe gebouw is ook jullie werking veranderd.
Stefanie: ‘Een belangrijke vernieuwing is dat er in de dispatching telkens ook een medewerker van Securitas aanwezig is als call-taker. Daardoor kunnen onze eigen dispatchers zich op hun kerntaken concentreren. Alle niet-dringende oproepen gaan naar de mensen van Securitas, de dringende oproepen komen bij de dispatchers terecht. De Securitasmedewerkers hebben ook als extra taak de camerabeelden te monitoren en ons te waarschuwen als ze iets opmerken. Die extra ogen komen goed van pas. Indien nodig kan de Securitas medewerker ook bijspringen in het onthaal. Een vierde aspect voor Securitas is het uitvoeren van veiligheidsrondes in het commissariaat.’

Is dat uniek of komt het nog voor?
Stefanie: ‘De politiezones Westkust en Antwerpen werken ook samen met Securitas, maar de werking is daar niet helemaal dezelfde. Wij zijn voorlopig de enige zone, als ik mij niet vergis, waar er een uitgebreide samenwerking is op gebied van monitoring van het cameranetwerk. Ondertussen zijn er verschillende andere zones die de overstap ook overwegen. Sommigen zijn hier al langs geweest om te kijken hoe wij het aanpakken.’

Ook de dispatching is veranderd.
Tom: ‘We hebben nu een gloednieuwe dispatching met een indrukwekkende videowall van bijna 20 meter breed. Daarop kunnen we alle publieke camerabeelden van Kortrijk bekijken – dat zijn er intussen al 180, en het aantal blijft stijgen. We kunnen selecteren welke beelden we precies willen hebben, bijvoorbeeld tijdens een evenement, en we kunnen de beelden over vier schermen verdelen om beter in detail te gaan. We kunnen ook een ‘virtuele patrouille’ uitstippelen op een route langs verschillende camera’s.’

‘Ook de werkpost van de dispatchers is state of the art. Gedaan met verschillende muizen en toetsenborden naast elkaar, alles is geïntegreerd. De dispatcher kan de toepassing die hij nodig heeft met één klik op zijn centrale scherm krijgen terwijl hij via de zijschermen toch het overzicht kan bewaren op de andere toepassingen. We werken nu ook met voetpedalen voor de bediening, zodat de dispatcher beide handen vrij heeft om te typen. En de vintage ‘bakjes’ waarmee de kanalen waren geprogrammeerd, zijn vervangen door touchscreens.’

Zitten er nog zaken in de pijplijn?
Tom: ‘We hebben momenteel een project om beelden live te streamen naar ploegen die onderweg zijn naar een incident. Een beeld zegt vaak meer dan duizend woorden: voor de ploegen op het terrein kan het heel verhelderend zijn als ze vooraf al kunnen zien in welke situatie ze zullen terechtkomen. Bij mijn weten zijn we een voorloper op dat gebied.’

Stefanie: ‘En dan is er ook Briefcam: een intelligent softwareprogramma dat videobeelden analyseert. Zo kunnen wij bijvoorbeeld zoeken naar iemand met een rode trui in een bepaalde omgeving op een bepaald tijdstip, wat erg goed van pas kan komen bij verdwijningen bijvoorbeeld. Ook de politiezone Moeskroen gebruikt trouwens Briefcam.’

‘Al die projecten passen binnen de visie dat de dispatching zich verder moet ontwikkelen naar een real time intelligence center. De dispatching moet niet alleen maar een ploeg kunnen aansturen via de radio, maar bijvoorbeeld ook extra informatie opzoeken, beelden doorsturen van de federale politiehelikopter of een politiedrone …’

Gebruiken jullie zelf drones?
Tom: ‘We hebben zelf geen drones, maar we kunnen wel een beroep doen op de drone van zone Westkust. We hebben een samenwerkingsverband, WVL4 genaamd, met naast PZ VLAS nog drie andere West-Vlaamse politiezones (Westkust, Polder en Riho). Binnen die samenwerking heeft de zone Westkust een drone en een dronepiloot. In onze zone hebben we iemand die ook een opleiding tot dronepiloot volgt. Tijdens de grote evenementen in onze zone komt zo’n drone goed van pas (Sinksenfeesten, Alcatraz, Kamping Kitsch, cyclocross ...). Je krijgt telkens een mooi overzicht van het evenement én van de verkeerssituatie rond de site. Zo’n drone is een mooie aanvulling op de federale politiehelikopter, die niet altijd beschikbaar is.’

‘Tegelijk werken we mee aan een onderzoek van de hulpverleningszone Fluvia naar het gebruik van onbemande drones. Voor een bemande drone moet een piloot 24 uur op 24 beschikbaar zijn, voor een onbemande drone is dat niet nodig. Als je de juiste gps-coördinaten ingeeft, kan zo’n drone snel ter plekke gaan om luchtbeelden live door te sturen.’

Het begint allemaal Robocop-allures aan te nemen, zo lijkt het wel.
Stefanie: ‘De markt evolueert razendsnel. Er is een nieuwe wind aan het waaien en stilstaan is geen optie. Maar we gaan niet vernieuwen om te vernieuwen. Het is altijd de bedoeling om onze werking te verbeteren, voor de burger, maar ook voor onze eigen medewerkers. Daar zijn we op gefocust.’

Worden die snelle evoluties aanvaard op het terrein?
Stefanie: ‘Veranderingen zijn natuurlijk altijd moeilijk, maar op termijn is het juist de bedoeling om het werk efficiënter en comfortabeler te maken. Je moet eerst door een leerproces maar daarna wordt het juist minder complex. En het is niet zo dat we zaken zomaar van boven af doordrukken: de meeste veranderingen worden aangestuurd door de mensen op het terrein en de dispatchers zelf. Iedereen is mee en wil dat het vooruitgaat. Te beginnen met de korpsleiding en het stadsbestuur.’

Wat is jullie ervaring met ASTRID?
Tom: ‘We zien het als een werkinstrument. We gebruiken de CAD-viewer en uiteraard de radio’s. Het zijn instrumenten die doen wat ze moeten doen. Zelf heb ik nog kort de tijd meegemaakt vóór ASTRID er was. Met die analoge radio’s was uitval echt uitval. Je had geen back-up om te communiceren. Die is er nu wel. En je kunt in heel België communiceren, niet alleen in je eigen zone.’

Stefanie: ‘Ik ken een aantal niet-politiediensten die het zonder de ASTRID-radio’s moeten stellen, en die zitten soms toch stevig te vloeken (lacht).’